Voorwoord “Paddedoos” (vervolg op ‘Ach, Laukie’)

‘Paddedoos‘ is de titel van het tweede boek over Laura. Intussen een leuke meid van 29 jaar. Mijn dochter, ons kind. Middelste van drie. Ze heeft een stoornis in het autistisch spectrum, een verstandelijke beperking, een taal/spraakstoornis en een lichte vorm van het syndroom van Gilles de la Tourette. Plus tactiele afweer, waardoor ze aanrakingen op zijn minst als onaangenaam, maar vaker als pijnlijk ervaart. Een aai over haar bol, een arm om haar heen, water op haar gezicht, het zijn fysieke kwellingen voor Laura. Ze komt bij voorkeur met een droog hoofd uit de douche. Kus of knuffel? ‘Je sláát me!’ 

Laura’s beperkingen mogen complex lijken, waar ze zelf vooral onder lijdt, is de aanwezigheid van mensen. Want mensen kijken, vragen, willen iets, hebben verwachtingen, dringen zich op, maken lawaai, luisteren niet, praten boos, duwen tegen haar aan en verstaan of begrijpen haar niet. Zo zijn mensen, in Laura’s beleving. Ze maken haar bang en onzeker. En Laura is sociaal niet vaardig en niet weerbaar. Dát is haar grootste handicap.

Dit is het tweede boek over Laura. In het eerste boek – ‘Ach, Laukie’/het mooie en moeilijke van een autistisch kind’ – heb ik de moeizame weg naar een volledige diagnose van Laura beschreven en hoe wij als gezin met haar in ons midden met elkaar omgaan. Dit vervolgboek gaat verder waar ‘Ach, Laukie’ eindigde. Toen was ze acht, nu 29. “Dit meisje”, corrigeert ze mij, wijzend op zichzelf, “is geen kind, maar een jonge vrouw!” Met meteen daar achteraan: “En ik ben trouwens ook niet je lieverd. Ik ben Laura.”

Wordt vervolgd!